Fjellgruppetur til Valsetsetra

Grunneigaren, Asbjørn Valset, sa vi var velkomne til å parkere på hans grunn, og at vi måtte bruka Utistusetra med bord og benker til rasteplass. 

Det var grei veg oppover, men bratt, så vi fekk opp både pusten og pulsen. Men det er vel ikkje minst derfor vi går. Det letna da vi såg Rennsetvatnet og kom inn i Valsetbotnen. Her var det utruleg vakkert; ein grøn seterdal omkransa av fjelltoppar og runde knollar. Peknoken er så fint namn at det må nemnast. Og ikkje å gløyme elva! Vatnet fossa nedover som i ei tropp, med mange stoar og hølar som freista til bading. Og så susen og brusen frå alt vatnet på veg nedover. Seterstølane tok imot oss i det sola kom fram - alt var regissert av ein ekspert! 

Vi skulle til den øverste setra, der var det plass til alle på verandaen, så vi benka oss og tok fram drikke og mat. Oddvar kåserte om soga til disse setrene, som går attende til midi på 1700 - talet. Dei var ikkje berre forlikte dei som røya setervollane: rett nedanfor er det to grove steingjerde som går ombreid, berre eit par meter i mellom. Da naboane ville tala den øvste eigaren til rettes og gikk opp 4 mann, dengde han likså godt alle i ein gong. Det var tak i gammelkarrain! Men vi som var 29 i talet var samde om det meste og kom oss vel nedatt!